Wat is dat toch met de tijd als je door de poort van Piccardthof gaat? Alsof de uren plotsklaps veranderen van stugge onbuigzaamheid naar zachtmoedig elastiek. Buiten de poort is het altijd kouder en waait het harder, hoor ik Piccardthoffers zeggen, met de tijd lijkt het me net zo. Alsof we door een kier in een andere dimensie komen. Een werkelijkheid waar de tijd anders beweegt, van geen tijd, naar alle tijd. Herkenbaar? Voor mij vertegenwoordigt Piccardthof een wereld zonder haast, zonder agenda en druk druk druk. In de tuin gaat alles zijn eigen gang, de natuur volgt namelijk haar eigen ritme. We weten allemaal dat gras niet sneller groeit als je eraan trekt toch? Voor zover ik weet is de mens de enige met zo’n bewuste tijdsbeleving, en daarmee samenhangend gevoel van schaarste.
Piccardthof is een wereld zonder haast
Het doet me denken aan twee figuren uit de Griekse mythologie: Kairos en Chronos, beide zonen van oppergod Zeus.
Kairos is verpersoonlijking van het moment, het nu. Bij Kairos gaat het om de innerlijke tijdsbeleving, de tijd die we voelen wanneer we ophouden naar de klok te leven, hij vertegenwoordigt al die momenten dat we ons bevlogen voelen, inzichten krijgen en overweldigd worden door schoonheid op een onbewaakt moment. Dan Chronos: hij staat voor de lineaire, meetbare tijd, onze kloktijd. De tijd waarin we van activiteit naar activiteit gaan, de tijd waarin we doel- en resultaatgericht te werk gaan en de tijd waarin we altijd tijd tekort komen. Eigenlijk zoals we gewend zijn te leven in onze Westerse Wereld, we hebben geen minuut te verliezen.
Op Piccardthof is Kairos mijn beste vriend, met een kalme energie aanwezig zijn met alles wat in de tuin zweeft, leeft, beweegt en groeit. Eten wanneer je maag rammelt, een duik nemen wanneer het te heet wordt in de tuin, slapen wanneer het te donker wordt om te lezen en wakker worden van het ochtendconcert van de vogels. Op Piccardthof verlies ik de tijd vaak uit het oog en neem ik met liefde een pauze van de voortjakkerende wijzers van de klok. Het is in de tuin waar nieuwe ideeën uit het niets voedingsbodem vinden, en waar ik altijd in de flow kan schrijven. Kairos.
De tijd zoals die zich voordoet op Piccardthof doet me ook denken aan een schrijven van Prediker: ‘alles heeft zijn tijd van prediker’. Hier een ingekorte versie…
Alles heeft zijn tijd, alles in dit leven. / Er is een tijd om te baren, en er is een tijd om te sterven. / Er is een tijd om te planten, een tijd om te rooien. / Een voor afbreken, en een voor opbouwen. / Er is een moment voor huilen, en een voor lachen. / Voor rouwen, en voor dansen. / Er is een tijd van liefde, en een tijd voor eenzaamheid. / Er is een tijd van zoeken, en een van verliezen./ Een moment voor zwijgen, en een moment voor spreken. / Er is een tijd voor liefhebben, en een tijd voor haten. Voor oorlog en voor vrede.
Duizenden jaren oud, en nog steeds een levensles die past in de tijd van nu, juist nu misschien wel, in deze verwarrende Coronatijden.
Waarom toch altijd dat verzet van de mens naar hetgeen hem overkomt en waar we geen invloed op hebben. Verlies, ongeluk, ziekte en dood… het hoort bij het leven. Dit ontkennen is als het ware maar het halve leven willen leven.
Tijd en maakbaarheid, het fascineert me mateloos. Maar nu is het tijd om de pen neer te leggen en de tuin in te gaan. Ik zie het onkruid bijna groeien.
Liefs uit de tuin